nedendir bilinmez sebebi gülmelerin.
neden ağladığını,üzüldüğünü bilirde insan;mutlu olmayı önemsemez,sebepleriyle ilgilenmez sanki bedavaymışçasına.
çünkü;basittir mutlu olmak,neden gerekmez.oysa ki bedeli bizdedir:"kendini içinde bir yerlerde keşfedip;sessizce büyümüş, derinleşmiş yerler".oraya düşenlerimiz olmadı mı hiç?
ilginçtir ki;çok farklı olduklarını zanneden insanlar benzer düşünce kalıplarına sahip olabiliyor bazen.
merak ediyorum;görüşlerine zerre kadar katılmadığımız halde yine de kendisine saygı duyduğumuz,varlığına kıymet verdiğimiz biri var mı?bunu yapabildiğimizdeki bakış açısı dünyayı daha güzel hale getirmez mi?
sevgim çekip alamıyor beni derin ıssızlığımdan..benim ıssızlığım,sokaklarda tek bir tanıdık simaya rastlamamaya alışmaktı güçlükle.kalabalıklara alışmak hatta öyle ki kalabalıktan kaldırımda yanlışlıkla sana çarpan insana sinirli yüz ifadesiyle bakmaktır ıssızlık.'gülümseyip geçememek'tir , 'isteyerek olmamıştır' diyememektir ıssızlık ve sonra farkedersiniz ki ömür ; aynanızı kıranlara kendinizi kanıtlamakla geçiyor.
şimdi burda değilsin.ama beni duyabiliyorsın,biliyorum.kapat gözlerini benim için ve dinle n'olur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder