yaşanan ama hiç yaşanmamamış gibi duran...

öyle bir duygu yaşıyorum ki,tarif edemiyorum onu.kelimelerle yazamıyor,sözcüklerle ifade edemiyor,kendimce şekillendirip,süsleyip püsleyemiyorum...oysa ki ben o duyguyu yaşadım.hemde saç telimden ayak tırnağıma kadar...en önemlisi de bu duyguyu bir kere bile olsa yaşayabilenlerden olduğum için şükür ediyorum  Allah'a ve hayata...şimdi dönüp bakıyorum arkama ve göremediklerime göz,duyamadıklarıma kulak,söyleyemediklerime dil olabilen biri "aşk"tır ama yine de bitmiş olmasına şükredilendir...

dışı buz,içi balım...

alışmalı aslında insan.nerden baksan on yıl olmuş;evimizin 'çılgın'ı bizden ayrı yaşamaya alışalı.alışmak zorunda kalalı...ne gariptir ki hayat sözlüğünde "hiç istemediğim ama alışmak zorunda olduğum durum"diye bir entry var...hiç istemediğim ama alışmak zorunda kaldığım durumlar,duygular...ya bu?on yıldır kim bilir kaç kere yaşandı bu vedalar...yılda onikiden hesap etsek  yüzyirmi kez.ablam için ise ikiyüzkırk.otogar yolu bize dost..ailecek hala taş kesilemeyen kalbimiz,bugün yine kırgın,üzgün,buruk...hangi hayet gailesi-hedefi-umudu bir insanın ailesinden uzak yaşamasını mantıklı kılar???çok iyi bir üniversitede okumak,en iyi üniversitede işe sahip olmak...bunlar benim yarın sabah biricik ablamla aynı odada uyanamıyor olmama değer mi?diş fırçasının bire düşmesine,gereksiz gülmelerimize,bir anda ağlamalarımıza...alışmalı aslında insan..ama bugün yine görülüyor ki biz ailecek alışamadık..ben şimdi tekrar uyamayacağım.çünkü saat altıda;bu odada ablamla birlikte uyandık,şimdi uyarsam 2 saat sonra kendi başıma uyanacağım.oysa ki ben bunu yarın zaten yapacağım.o halde şimdi bu hakkımı kullanmak istemiyorum..ben ablamla birlikte uyandığım bu gökyüzünü bugün harcamayacağım.
benim abl(a)m...
dışı buz,içi balım...keşfedilmesi biraz zor ama farkedildiği zaman da vazgeçilmesi mümkün olmayanım...I do love you =)))