tütmek...
adı burnunda tütmek oldu..
anlamıyorm ki insan nasıl hem çok özler hemde nefret eder..
şimdi sorsan herkesin bir derdi var,unutamadığı anıları ,alamadığı hesapları...
birikmişlikleri herkesin var..
dönüp bakıyorum;geçmişin tüm yolcuları uzaklarda...çünkü insanlar aldanırlar..
*
Üzüldüm... müstesna kalbinin böyle hissedebileceğine, en zoru bile çözebilen zihninin böyle düşünebileceğine hiç ihtimal vermemiştim. Tam hayal kırıklığımı cümlelere dökecekken susturdu beni içimdeki ses...kapattım telefonu.
“ İnan bana. Sen iyilik yapmak istedikçe dikenli teller bürüyecek etrafını. Sen bir adım attıkça önün sıra ısırganlar boy verecek. Üzgün oluşunu anlıyorum, beni tanıyor ve seviyorsan bu öğüdümü sakın unutma” Elindeki yarı dolu maşrapayla çiçeklerini sulamaya devam ediyordu. Bütün koruma kalkanlarım, düm dikenlerim çivi gibi içime içime batıyordu. pembelerimi alıp gidenlere yenileri ekleniyordu bu tanımlayamadığım dünyada...
Cevap bekleyen bir soru vardı muhatabı ben olan. "Sevmek de isterim, sevilmek de. Çünkü ikisi de mutluluk kapısının anahtarını elinde tutar. O kapıdan girmek için ikisine de ihtiyaç duyar insan.". "Peki kurmaca bir mutluluk mu gerçek bir acı mı desem, hangisiyle yüzleşebilirsin?"
*
konu dağılmış yahu..başa dönelim...
yağmurlar başladı;kırkikindi...hadi sende o yağmurlar gibi bir anda bastır..
gel yeniden,gel...eskisi gibi olsun hayatım,hayatımız...bitsin bu eskiye özlem...dinmek bilmez ızdırap..
ya da dur yarın çok geç olacak...sende bende kaybedeceğiz..
Allah bizi sorduğunda ben sessiz kalacağım...
bak yenildik işte...
